SVBruggeOLVkerk

Hier tekende Séraphin Vermote in 1818 de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Brugge, met een zicht op de westgevel, gezien vanuit de Heilige-Geeststraat.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk is een van de oudste bidplaatsen in Brugge (West-Vlaanderen) en een toeristische trekpleister.

Ze was tot op het einde van het ancien régime een collegiale kerk met een proost en een kapittel van kanunniken, nadien een decanale kerk.

De 115,6 meter hoge, volledig in baksteen opgetrokken toren beheerst het Brugse stadsgezicht. De Onze-Lieve-Vrouwekerk, een van de hoogste gebouwen in België, is het op een na hoogste bakstenen gebouw ter wereld.

Ze is een erkende parochiekerk binnen Brugge en maakt sinds het begin van de 21e eeuw deel uit van de parochiefederatie Sint-Donatianus. Sinds de jaren 1980 fungeert ze ook als toeristische 'onthaalkerk'. Sinds 2019 is het betalende museumgedeelte van de kerk opgenomen binnen de overkoepelende organisatie Musea Brugge.

Het eerste kerkje op deze plek, een Karolingische kapel, dateerde van circa 875. De kapel was volgens de gangbare thesis opgericht als een dochterkerk van de Sint-Maartenskerk in Sijsele, die op haar beurt in het bezit was van de Dom van Utrecht. In 1116 maakte de kapel zich los van Sijsele en werd hoofdkerk van een zelfstandige parochie. Vermoedelijk werd het bouwwerk daarom herbouwd en uitgebreid onder Karel de Goede.

Vanaf circa 1230 werd de bouw van de huidige kerk aangevat. Het oudste deel, de middenbeuk, werd opgetrokken in Doornikse steen, in de typische Scheldegotiek. Aan de voor- en de westgevel herkent men eveneens de invloed van de Scheldegotiek, met de twee typische traptorentjes en het gebruik van blauwsteen. Het koorgedeelte en de apsis, gebouwd tussen 1270 en 1280, stralen de klassieke Franse gotiek uit, maar dit volledig in baksteen. In 1370 kwam de noordelijke beuk er en in 1450 de zuidelijke. Omstreeks 1465 werd het Paradijsportaal opgetrokken in Brabantse gotiek.

De toren van de Onze-Lieve-Vrouwekerk is het hoogste gebouw in de stad Brugge. De eerste toren stortte in 1163 in en werd herbouwd tussen ongeveer 1270 en 1340; de spits werd pas in de 15e eeuw toegevoegd en in de 19e eeuw herbouwd. De kerk telt vijf beuken. Midden in de middenbeuk verdeelt het doksaal, dat uit drie delen bestaat, de kerk in twee delen: het hoogkoor en het schip.

Deze kerk geniet onder meer bekendheid omdat Maria van Bourgondië er begraven ligt. Volgens een in de 19e eeuw ontstane legende legde keizer Maximiliaan I, echtgenoot van Maria van Bourgondië, de stad op ten eeuwige dage 52 langhalzen of zwanen te onderhouden en in de reien te laten rondzwemmen.

(Bronvermelding: Wikipedia; Groeningemuseum)